*

...y el estallido persiste. El corazón se resiste a absorber y a escurrir el pasado. Las cenizas se tragan los recuerdos. Permíteme darle sentido a una sinfonía sin voz y sin melodía. A una ilusión sin realidad y sin dibujo. 

Solo a sabor de mar.

Nire gainean tindatzen bazara ere, nik bertan jarraituko dut.
                   
                    Eta olatu bihurtzen banaiz? Eguzkia nire uretan urtuko zen? Ala su bihurtuko nintzen?

  Asko esaten omen dute nire isiltasunek.

                                        Baina nik badakit begiak isten dituztenean soilik ikusten nautela.

                Ezin naute sentitu.
 
  

   Oihartzunek hitz egiten dute haizeak                     sorbaldaz entzun ditzan.
                                                           Hotza.

                                                              Oroimena al dut kobazulo?