ILUNTZEAN

Zeru beltz baten azpian,

Zeru isil bat

Begi lausoen aitzakian,

Putzu garden bat

Ilargi betearen argian,

Asperen zati bat.

Itx itzazu begiak,

Hobeto ikusteko

Mugatu bezain mugagabe,

Libre izateko

Emozioak zirikatu,

Beldurra gordetzeko.

Etsipenak ululatzen du,

Ahotsik gabeko oihuan

Bakardadeak besarkatzen zaitu

Isiltasunaren doinuan

Erauzi paparreko bihotza

Kateen moduan.

Zeru beltz baten azpian,

Zeru isil bat.

IZPI BELTZAK

Iluntasunera begiratzeaz

Argiak ninduen itsutu.

Edozer imagina nezakeen

Horain egia irentsi.

Iluntzean otsoak ziren ululari

Goizetik kantari txoriak.

Malko

Irri.

Gorrotoz zipriztindurik taupadak

Maitasun egarri bihotzean.

Izar uxoak, ameslari biziak

Hegaztiak zeruaren laztan.

Loturiko isiltasuna

Ohiu urratua.

Ezer

Dena.

Euri barik ezin marraz ostadarrik,

Izpi gabe ezin esnatu itzalik.

BEGI LAUSO HAIEI

Argazki hari begira jarri zen berriro ere. Beste istorio baten hasiera balitz bezala, milaka aldiz kontatu izan zituenak bezalakoa. Hasieran seme-alabei eta gero bilobei. Kulunka-aulkian esertzen zen egunero bezala, kale izkina bati begira zedion lehio baten ondoan. Kafe errea usaintzen zuen sukaldetik, usaimenak funtzionatzen zion beintzat. 

Esku zimurtuek behin eta berriro igarotzen zuten argazki zuri-beltza. Eskuari bira eman eta berehala pentsatzen zuen, jada ahurreko marka horiek ezabatzen joan beharko zirela. Ez zuen beste argazki edo kuadrorik gelan, zenbait ispilu baino ez. Baina zertarako izan ispilu bat, aurrean jarrita aurpegi triste hori bakarrik ikusteko. 

Gurpildun aulkia martxan jartzen zuen eta apaletako liburuei begira jartzen zen. Liburu guztiak idazle berarenak ziren. Baina ez zuen idazlea nor zen gogoratzen.

Pospolo bat hartu eta kandela bat piztu zuen, beste mordo baten ondoan. Ez zuen gogoan haiek denak piztu zituenik. Murumakur begiratu zion lurrari, erantzunenbat galdu eta bertan bilatuko balu bezala.

Astiro-astiro bueltatu zen lehengo lekura, seguru sentitzen zen bertan. Argazkia berriro ere eskupean hartu eta aurpegia laztandu zion begiak itxita. Malko bat gordetzen zuten bere begi lausoek. Izan ere inoiz ez konturatu liburueta eta bere eskumuturrean izen bera zegoela. Ispilu aurreko emakume hurak identitaterik ba ote zuen. Tamalez, ez zuen argazkiko gizon galai hura ezagutzen, baina ikusten zuen bakoitzero hartaz maitemintzen zen. 

ITSU NAIZ ILUNABARREAN

Ezerk zerikusirik izango ez balu bezala

Argitasun utsuneak igarotzen dituen itzala

Duela bi egun begiratzen zenituen izarrak

Hain gertu sentitzen zenituen zirrarak

Deseo biziz sentitzen zenituen itsaropenak

Jada uste zenuenean erabat ustuak zirela penak...

Orduan zara tamalez benetan jabetzen

Zoritxarrez amets batzuk ez direla betetzen

Urrun geratzen zitzaizun lur mingarrian

Jausten zara begiak ireki eta epe urrian

Ezer izango ez balira bezala desegiten, desagertzen

Indarrak apaldu, malko bihurtzen eta isurtzen...

Aspalditxo zen benetan egin zenuen irria

Pozik eta saltoka jarri zizun berria

Ez dago zerua ikutu ahalko duzun jauzirik

Ez dago egunak igarotzen jarraitzeko modurik

Ez dago itsaropenik zure mundu ilunean

Ez lasaitzen zaituzten laztanak bizkarrean...

Zentzurik gabeko zoramen bidean

Zeruari begira, itsu noraezean

Itsasoko ur gaziek astintzen naute 

Ni beraiekin emateko arrazoirik badute

Ilea arrotzen dit haize azkar bortitzak

Isilean eramaten ditu nire garrasizko hitzak...

Eta gauaren bakardadeak besarkatzen nau

Ez dut jada sentitu nahi paparreko bihotz hau

Taupada lausoak entzuten ditut etsipenaren muinoan

Musika triste bat bezala piano zaharraren doinuan

Nire bizitzari hiru puntu jartzeaz nazkatuta

Bi kentzea nituen erabakitzat hartuta.